NOLAN

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ανάρτηση έρχεται με μια μικρή -οκ μεγάλη- καθυστέρηση ένεκα εξεταστικής. ]

Το Νόλαν ήταν ίσως το νο1 εστιατόριο που ήθελα διακαώς να επισκεφθώ ήδη πριν κι από την συμμετοχή του σεφ Σωτήρη Κοντιζά στο Masterchef. Η ιδέα της μίξης ασιατικής κι ελληνικής κουζίνας με μια comfort ανεπιτήδευτη όμως ταυτόχρονα φίνα προσέγγιση μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και με το παραπάνω. Για διάφορους λόγους κατέληξα να τη δοκιμάσω μόλις πρόσφατα και οι εντυπώσεις είναι εδώ:

Πριν μιλήσω για το φαγητό οφείλω να τονίσω πόσο ευχαριστημένη έμεινα από το άψογο, ενημερωμένο και ζεστό σέρβις που πραγματικά έκανε την όλη εμπειρία ακόμα πιο ευχάριστη. Κατά τη γνώμη μου η εξυπηρέτηση αντανακλά το σεβασμό και το ενδιαφέρον του εστιατορίου απέναντι στον πελάτη και δυστυχώς δεν αποτελεί το μεγαλύτερο φόρτε των ελληνικών εστιατορίων. (Για κανένα λόγο δεν θέλω να παρεξηγηθώ – σέβομαι πολύ την σκληρή δουλειά των ανθρώπων που δουλεύουν στο σέρβις, περισσότερο αγανακτώ με το (mis)management και την εκπαίδευση -ή μάλλον την έλλειψη αυτής- που τους γίνεται από τους ιδιοκτήτες, καθώς και το αιώνιο πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού που καθιστά αντικειμενικά αδύνατο να εξυπηρετηθούν σωστά όλοι οι πελάτες.)

Τα πιάτα του Νόλαν έχουν τη λογική του “όλα στη μέση” και έρχονται με τη σειρά που κρίνει η κουζίνα ακολουθώντας μια συγκεκριμένη λογική.

---

Nolan may be the number 1 restaurant I’ve been meaning to visit, even before its Japanese-Greek chef, Sotiris Contizas, joined Masterchef as a judge. The idea of Greek-Asian fusion cuisine with a comfort, unpretentious but refined approach had more than peaked my interest. For a number of reasons I happened to try it only recently and here are my impressions:

Before getting to the food, I must stress how pleased I was with the informed and warm service which really made the whole experience so much nicer. In my opinion, service in general is a pretty solid indicator of how much the restaurant respects and values its customer. Unfortunately service in Greece doesn’t tend to be our strongest point. (Disclaimer: I don’t want to be misunderstood here since I really do respect service workers’ hard work, my displeasure has most to do with restaurant owners’ poor management skills, poor training of said service workers and understaffing which often makes it impossible for all customers to be catered to efficiently.)

At Nolan, all dishes are shared ‘family-style’ and they come in the order that the kitchen dictates.

 

 

 

Η επική ζεστή σαλάτα με το catchy όνομα “Καμμένα λάχανα και κουνουπίδια”. Όχι δεν είναι καμμένα όπως μπορείτε να διαπιστώσετε στη φωτογραφία, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για ελαφρώς ‘καψαλισμένο’ λάχανο και κουνουπίδι που έχει καραμελώσει μαζί με μήλο, μπλε τυρί, μυρωδικά, καρύδια και λάδι τρούφας. Κάθε μπουκιά γεμάτη umami. Ακόμα και αν δεν είστε φαν των συγκεκριμένων λαχανικών, αξίζει να τη δοκιμάσετε.

---

The epic warm salad with the catchy name “burnt cabbage and cauliflower”. No, the vegetables are not actually burnt but rather lightly ‘toasted’ and caramelized, mixed with fresh apple, blue cheese, aromatics, walnuts and truffle oil. Every bite packs a punch of umami. Even if you’re not a fan of these particular vegetables, it’s really worth trying.

Next on the menu:

Μάλλον το αγαπημένο μου πιάτο απ’ ό,τι δοκιμάσαμε. Θράψαλο με σταφίδες και μια ΘΕΪΚΗ, να-την-φας-με-το-κουτάλι σάλτσα με μαραθόριζα και βούτυρο miso. Σερβιρισμένο με ρύζι με ένα πολύ ενδιαφέρον τραγανό topping τραχανά και αποξηραμένου κρόκου. Πανδαισία υφών και γέυσεων. Απόλυτο must αν επισκεφθείτε το συγκεκριμένο μαγαζί.

---

Possibly my favorite dish out of everything we tried. Squid with raisins and a lick-the-plate-good sauce with butter miso and fennel chutney. It came served with rice with a very interesting crunchy topping of trahana and dehydrated egg yolk. It was a incredible blend of textures and flavors. Absolute must if you visit this place.

 

Τα επόμενα πιάτα που δοκιμάσαμε ήταν τα ψωμάκια ατμού με χοιρινά μάγουλα και το περίφημο NFC aka Nolan fried chicken με σαλάτα και πίκλα αγγουριού. Το τελευταίο το συνοδέψαμε με έναν πουρέ ο οποίος ήταν νόστιμος μεν, αλλά σε δεύτερη σκέψη θα μπορούσε ίσως και να λείπει. Τα ψωμάκια ήταν αφράτα και η συνοδευτική σαλτσούλα πολύ ενδιαφέρουσα αλλά ήταν μάλλον το λιγότερο αξιομνημόνευτο πιάτο. Το κοτόπουλο ωστόσο … ήταν εθιστικό! Τραγανή κρούστα, ζουμερή σάρκα από φιλεταρισμένο μπούτι μαριναρισμένο σε σόγια και δίπλα δροσερή σαλάτα με σπιτική πίκλα που έσβηνε την ‘τηγανίλα’. Τη συγκεκριμένη συνταγή την είχε μοιραστεί ο σεφ στο Masterclass και κατάφερα να την εκτελέσω σπίτι με αρκετή επιτυχία μπορώ να πω! Μυστικό είναι το κολλώδες αλεύρι ρυζιού που δημιουργεί αυτό το τέλειο πανάρισμα.

Ολοκληρώσαμε το γεύμα με μια τάρτα με σοκολάτα και καρύδια η οποία αν και νόστιμη ήταν μικρούτσικη σε ποσότητα αλλά δεν μας πείραξε γιατί ήμασταν ήδη φουλ από όλα τα προηγούμενα πιάτα.

Συνολικά, το Nolan με άφησε ικανοποιημένη από κάθε άποψη. Πιο πολύ απ’ όλα όμως με ενθουσίασε η κουλ αύρα του που δεν είχε ούτε ψήγμα δηθενιάς. Το φαγητό αν και με προδιαγραφές γκουρμέ ήρθε σε επαρκέστατες ποσότητες που γεμίζουν το μάτι αλλά και το στομάχι. Θεωρώ πως αν και όχι η φθηνότερη επιλογή, αποτελεί ένα πραγματικό value-for-money γιατί αποζημιώνεσαι με το παραπάνω για τα χρήματα που δίνεις. Περιμένω ανανέωση και καλοκαιρινές προσθήκες στο μενού για να το ξαναεπισκεφθώ σύντομα.

Α και btw, αν σας άνοιξε η όρεξη και θέλετε να πάτε κλείστε από τώρα γιατί ο σεφ Κοντιζάς είναι πολύ περιζήτητος (και δίκαια)!

---

The next dishes we tried were the steamed buns with pork cheeks and the infamous NFC aka Nolan Fried Chicken served with salad and pickled cucumber ribbons. We paired the latter with a side dish of potato mash which although tasty, in hindsight we could’ve done without. The buns were fluffy and the accompanying dipping sauce was very interesting but overall it was probably the least memorable dish. The chicken however, was addictive. Crunchy crust, juicy flesh from chicken thigh filets with a dash of soy sauce and next to it a refreshing salad with pickles that was the perfect juxtaposition to the fried-ness of the chicken. The chef has actually shared this particular recipe on Masterchef and I managed to make it at home quite successfully! The secret is the glutinous rice flour that’s used for the breading.

We finished our meal with a chocolate walnut tart (not pictured unfortunately) which although tasty came in a very small portion. We didn’t mind however because we were already quite full by that point.

Overall, Nolan left me satisfied on all accounts. What I loved more than anything else though was its cool, urban ambience that didn’t even have a smidge of pretentiousness. The portions were more than satisfying for this type of restaurant (save the dessert) and in the end, while not the cheapest option in Athens, it’s a true value-for-money deal. You really get more than what you pay for in this restaurant. I’m waiting for a menu renewal so I can try more summery dishes!

Btw if you started drooling over your keyboards and want to go, book now, because chef Contizas is very popular these days (and deservedly so)!

Talk to you soon,

xoxo

Athena